"Pakistan is een overwegend islamitisch land en sinds de jaren 70 gelden er nieuwe wetten die zeggen dat Ahmadiyya moslims geen moslims zijn. Ik zou vermoord kunnen worden als ik ‘assalamu alaykum’ (vrede over u), een islamitische begroeting, tegen iemand zou zeggen. Daarom besloot ik Pakistan te ontvluchten."

Je woont nu 2 jaar in het opvangcentrum op Linkeroever, maar je bent al veel langer op de vlucht. Hoe komt dat? 

"In 2012 ben ik naar Maleisië gevlucht om daar asiel aan te vragen. Maar omdat de procedure heel traag ging en het niet mogelijk was om daar nog langer te blijven, vluchtte ik in 2019 naar België. Ik koos voor België omdat verre familieleden van mij hier wonen. Zij helpen mij. België is een goed en mooi land en daarom wil ik hier ook blijven.

Momenteel ga ik naar school in Merksem, mijn favoriete buurt in Antwerpen, en leer ik ook Nederlands. Mijn moedertaal is Urdu, maar ik spreek ook Maleisisch, Sindhi, Punjabi, Indonesisch en een beetje Chinees. In Maleisië kregen we geen lessen en hielp niemand ons. In België is het beter want je krijgt de kans om de taal te leren en je krijgt lessen Maatschappelijke Oriëntatie. Als ik mijn best blijf doen voor school, dan lukt het wel. 

Ik wacht op mijn groot interview in de hoop dat ik hier mag blijven. Ik hoop dat ik niet nog eens 7 of 8 jaar moet wachten om te weten of ik mag blijven. In 2012 vertrok ik uit Pakistan en nu in 2021 ben ik nog steeds ‘op de vlucht’. Als ik mag blijven dan wil ik graag werken, andere mensen helpen en beginnen aan mijn toekomst."

Hoe wil je graag andere mensen helpen?

"Ik doe graag vrijwilligerswerk. Ik ga regelmatig met mijn neef naar Brussel om de straten op te ruimen samen met een paar mensen van de (moslim)gemeenschap. Bijvoorbeeld op nieuwjaarsdag, nadat iedereen gefeest heeft, dan gaan we op verschillende plaatsen opruimen zodat alles terug proper is. Dit land is ook mijn land en ik wil niet dat mijn land vuil is.

In het opvangcentrum op Linkeroever probeer ik gewoon gelukkig te zijn en goed overeen te komen met iedereen zodat ik mijn verleden toch een beetje kan vergeten, maar het blijft moeilijk. Ik probeer iedereen in het opvangcentrum gelukkig te maken want ik weet dat iedereen die hier woont problemen heeft in zijn thuisland. Anders waren ze hier niet. Verder wil ik dat mijn familie gelukkig is. Als zij gelukkig zijn dan ben ik ook gelukkig."

Wat zou je nog willen zeggen tegen de Antwerpenaren?

"Mijn boodschap aan iedereen is dat als we iedereen respecteren, dan krijgen we ook respect terug. Als wij geen respect tonen dan is het onmogelijk om respect te verwachten. Mijn levensmotto is ‘love for all, hatred for none’. Dat past bij wie ik ben."

Jeeke Detavernier

Jeeke schreef dit artikel tijdens haar stage bij Atlas.