Leerlingen met andere moedertaal schrijven Nederlandse roman

‘Ik kende eerst geen Nederlands en nu kan ik zelfs mijn eigen roman schrijven’, zegt de 20-jarige Rayan Awad vol enthousiasme. Elke leerling schreef een boek met persoonlijke insteek. De Libanese Rayan Awad schreef in Palestijnse Engel over haar land van herkomst: Palestina. Ze verliet dit gebied op twaalfjarige leeftijd om definitief naar België te verhuizen. Zes dagen na haar aankomst zat ze al op de schoolbanken van het Onthaalonderwijs voor Anderstalige Nieuwkomers (OKAN), om wat later verder te studeren in de richting kantoor. 

Rayan: ‘Aan de mensen die me hebben geholpen geen dt-fouten meer te schrijven, heb ik veel te danken’

Heimwee naar Palestina en Libanon heeft Rayan helemaal niet. ‘De mensen zijn er armer en hebben minder rechten,’ geeft Rayan aan. ‘Hier zijn we vrij om te studeren, daar is dat veel moeilijker.’

Wanneer ze toch in die landen vertoeft, kost het haar veel moeite om zich aan te passen aan de andere gewoonten. ‘Zo zijn daar geen verkeerslichten en dat bezorgt mij een onveilig gevoel.’ Haar grote inspiratiebron is de Libanese schrijver Khalil Gibran (1883- 1931) die ook bij ons bekend is voor zijn spreukenboek De Profeet en voor zijn liedjesteksten. Nu schrijft ze zonder fouten eigen geschreven Nederlandse zinnen. ‘Ik heb veel te danken aan de mensen die me hierin hebben begeleid’, vult ze aan.

Lerares Leen: ‘In het verfilmen van verhalen is Reda zeer sterk’

Net als Rayan maakte Reda ook heel wat taalfouten en kostte het hem heel veel werk om die allemaal te verbeteren. ‘Toch heb ik hard aan mijn boek doorgewerkt, want opgeven staat niet in mijn woordenboek’, verklaart Rayan strijdvaardig.

Voor de 18-jarige Yousra El Bouchehati was het schrijven van teksten en gedichten voor haar boek Gedichten op papier dan weer een grote uitlaatklep voor alle emoties. Met thema’s als pesten, het hoofddoekenverbod en het globale zuiden wil ze mensen raken en hun een duidelijke boodschap meegeven. ‘Wat ik schrijf is misschien wel hard, maar het gaat over hoe ik mij voel en het helpt mij vooruit om dat op papier te kunnen neerzetten.’

De verhalen en gedichten die ze schrijft en de tekeningen die ze zelf maakt, zijn zeer persoonlijk. Het was voor haar dan ook een grote stap om dit alles te publiceren, ‘want de reacties van de buitenwereld maakten mij onzeker’.

Tussen de jongeren die nu een eigen roman hebben neergepend zitten mensen met schrijftalent. ‘Drie op de tien van mijn leerlingen kunnen goede, vlotte verhalen schrijven’, vertelt lerares Leen.

Yousra: ‘Schrijven is voor mij een uitlaatklep. Misschien studeer ik later wel journalistiek’’

‘Het zijn vaak die mensen die minder taalgevoelige medeleerlingen motiveren om ook een eigen verhaal op papier te zetten en te laten drukken.’ Als leerkracht ziet Leen zichzelf dan ook als een kleine, maar niet onbelangrijke schakel om het Nederlandse taalgevoel bij haar leerlingen te stimuleren.

De kennis van het Nederlands hoopt juf Leen bij haar anderstalige leerlingen bij te spijkeren door hen teksten te laten schrijven over hun eigen leefwereld. ‘Hierdoor probeer ik hen te motiveren om creatieve verhalen zonder fouten op papier te zetten.’ 

Een van die talentvolle jongeren met een goede pen is Yousra. Haar boek is zeer goed verkocht en zorgde al vrij snel voor positieve reacties bij familie, vrienden, uitgeverij Van In tot zelfs van een recensent.

Eind juni volgend jaar brengt ze een vervolgverhaal uit en momenteel denkt ze er sterk aan om misschien later journalistiek te gaan studeren. Of hoe een schoolproject tot een heel nieuwe carrière kan leiden.

Elyne Notebaert

Voor hun stage schreven enkele studenten uit het derde jaar journalistiek aan de Thomas Morehogeschool Mechelen een artikel voor atlasmagazine. Hiervoor gingen ze onder andere op bezoek bij een woonzorgcentrum, een acupuncturist en een school in Borgerhout voor een interview. De resultaten geven ons een kijkje in verschillende buurten in Antwerpen.