“In Iran werd ik bedreigd en daarom moest ik vluchten naar Europa. Ik ben in 2015 aangekomen in Frankrijk, dan ben ik naar Duitsland gegaan en uiteindelijk koos ik voor België omdat België heel divers is, ook met niet-Europeanen. Voor mij was de reis niet moeilijk omdat ik met de bus ben gekomen. Er zijn mensen die zeeën en bergen moeten oversteken waarbij veel dingen kunnen foutlopen, maar ik heb geluk gehad.

Iran heeft veel problemen. Een slechte economie, corruptie, moeilijkheden rond religie, doodstraf, ... Ondanks die problemen mis ik mijn land wel, het leven en de cultuur van Iran. Het blijft ‘mijn land’. Ik ben daar geboren en hier ben ik de vreemdeling. Mijn familie woont nog in Iran, maar ik heb wel contact met hen via WhatsApp. Ik maak mij zorgen over hen omdat zij door mij in de problemen zitten. De overheid wilt van hen te weten komen waar ik zit.”

In Iran werkte je als advocaat. Wil je dat hier terug oppakken?

“Ik was advocaat burgerlijk recht in Iran. Daarom zou ik graag in België mijn studies van advocaat burgerlijk recht verderzetten en een master of een doctoraat behalen. Nadat ik mijn studies afgerond heb in België, wil ik werken als advocaat voor vluchtelingen. Eind april startte ik met Nederlandse les en ik ken wel al een klein beetje Nederlands. Ik vind dat het lijkt op Duits en omdat ik in Duitsland gewoond heb, kan ik ook een beetje Duits. Het is soms moeilijk door corona omdat de lessen niet altijd kunnen doorgaan en dat er onzekerheid over is. Ik spreek wel al Frans. Ik ben in Frankrijk aangekomen en daar heb ik de taal geleerd. Ik spreek Farsi, Frans, Turks en hopelijk binnenkort ook Nederlands.” 

Hoe is het leven voor jou in het opvangcentrum op Linkeroever? 

“Het opvangcentrum van het Rode Kruis op Linkeroever is het derde opvangcentrum waar ik verblijf en ik ben tevreden hier omdat ik mijn eigen kamer heb. Ik hou van de stad Antwerpen. Er is activiteit in de stad, veel beweging. Er is werk in de stad. Het is niet zoals in Wallonië, waar ik ook in 2 verschillende opvangcentra heb gewoond. In Wallonië is alles rustig. Hier is het echt anders. Iedereen is actief, dat is heel goed. De economie in Antwerpen draait. Helaas is het voor mij moeilijk om werk te vinden omdat ik Frans spreek en geen Nederlands of Engels. Dat is soms moeilijk te begrijpen voor mij. We zijn in België waar de helft van de bevolking Frans spreekt en de andere helft Nederlands. Waarom is er dan geen werkmogelijkheid voor mij in het Frans? Als ik in Antwerpen Frans spreek tegen mensen dan proberen ze wel te antwoorden. Maar in Wallonië spreken ze echt alleen maar Frans. 

In Wallonië heb ik mijn integratietraject afgerond bij Le Forem (Waalse tegenhanger van VDAB, n.v.d.r.), maar in Vlaanderen geldt dat niet. Daarom moet ik mijn volledige integratie opnieuw doen, maar dan bij VDAB. Dat vind ik dus raar: Vlaanderen en Wallonië zijn beide een deel van België. België is echt heel ingewikkeld. Er zijn 3 verschillende systemen die niet overeenkomen met elkaar. Wanneer je dus een diploma of certificaat behaalt in het ene systeem, dan is dat niet geldig in het hele land.”

Wat wil je nog kwijt? 

“Ik wil nog zeggen dat ik de Belgische overheid echt wel dankbaar ben voor alle diensten die zij voorziet voor vluchtelingen. Ik ben het opvangcentrum op Linkeroever en de samenleving dankbaar voor de activiteiten die zij organiseren voor vluchtelingen. Dat is goed, want als vluchtelingen niets konden doen tijdens hun procedure en enkel maar konden wachten, zou dat echt niet goed zijn. Ik wil iedereen bedanken voor wat ze doen.”

Jeeke Detavernier

Jeeke schreef dit artikel tijdens haar stage bij Atlas.