Overslaan en naar de inhoud gaan

logo

Kunstenaar Chino in zijn atelier

copyright Atlas

25 augustus 2021 | Deel

“Moeite doen om te integreren is geen verraad aan je achtergrond. Het is een verrijking.”

Kunstenaar & performer Chino maakt een kunstwerk voor Atlas op het Plein. "Als ik zoiets kan doen, zoals het kunstwerk dat ik nu maak voor Atlas op het Plein, dan voel ik mij thuis. Dan kan je iets delen met de mensen. Je thuis kunnen voelen is ook wel iets waar je aan moet werken. Het is niet gemakkelijk om je familie, je land achter te laten. Maar je moet moeite doen om te integreren, de taal te leren, je de cultuur eigen te maken. Dat is geen verraad aan je eigen achtergrond, maar juist een verrijking."

Chino: “Ik ben geboren in Mexico City, en van kleins af aan was ik heel geïnteresseerd in kunst. Als student volgde ik theater in het conservatorium. Een groep vrienden waren professioneel bezig met danstheater en ik heb me bij hen aangesloten. We gingen internationaal toeren en zetten ook sociale projecten op. In 1992 kwamen we naar België voor een festival en leerde ik een meisje kennen. Voor haar ben ik terug naar hier gekomen, ondertussen zijn we al een hele tijd getrouwd. De liefde voor podiumkunsten is altijd gebleven, maar in het begin stond dat op een laag pitje. Ik moest integreren, de taal leren, een andere job zoeken. Na een tijdje wist ik met mezelf geen blijf meer, zeker in de winter verveelde ik me nogal. Toen besloot ik figuurtjes te maken in papier-maché. Reclamefolders en lijm, dat is alles wat ik nodig had. Deze figuurtjes zijn 'alebrijes': kleine fantastische monstertjes in felle kleuren. Die zijn gecreëerd in Mexico in de jaren 30. De kunstenaar had hoge koorts en kreeg dromen over gekke beestjes. Een haan met de kop van een leeuw, vleugels van een arend en poten van een hond bijvoorbeeld. Hij genas en begon daarna 'alebrijes' te maken. 

In Mexico maken ze voor veel feesten kunst met papier-maché, zoals met Pasen, maar ook met 1 van onze bekendste feesten, Día de los Muertos. Dan maken we doodskoppen en skeletten, prachtige figuren zoals La Catrina. En niet alleen in karton en papier, maar ook in suiker en chocolade. We maken bloemen en figuren in zijdepapier en aardewerk. De tafels staan vol met eten. Iedereen doet mee, de hele gemeenschap komt samen. Dat is supermooi. Ik blijf graag dat contact houden met die tradities, met Mexicaanse kunst. Vorig jaar maakte ik bijvoorbeeld een lang tapijt met gekleurd zaagsel, dat is ook iets traditioneel uit de kleine dorpjes. En in de blikfabriek waar ik mijn atelier heb, is er veel zaagsel op overschot. (lacht)”
 

Kunstenaar Chino met de alebrijes

copyright Atlas

Witloof is maar iets raars.

Chino: “Enkele jaren geleden werd ik gevraagd om iets te maken voor de reuzenstoet. Ik heb toen La Catrina gemaakt, en het jaar erna nog een hondenskelet. De hond begeleidt de overledenen op hun reis in de dood. Het is fijn als je gevraagd wordt om iets te maken voor de stad. Dan voel je je echt deel van de samenleving. Als ik zoiets kan doen, zoals het kunstwerk dat ik nu maak voor Atlas op het Plein, dan voel ik mij thuis. Dan kan je iets delen met de mensen. Je thuis kunnen voelen is ook wel iets waar je aan moet werken. Het is niet gemakkelijk om je familie, je land achter te laten. Maar je moet moeite doen om te integreren, de taal te leren, je de cultuur eigen te maken. Dat is geen verraad aan je eigen achtergrond, maar juist een verrijking. In het begin toen ik hier kwam, vond ik het eten niet lekker. Ik zag witloof en vond dat echt maar iets raars. Nu kan ik ervan genieten, van lekker stoofvlees of witloof met hesp en kaas. Je moet de dingen leren kennen en ervoor open staan. 

Nederlands leren was moeilijk. Ik sprak een beetje Engels en in het begin wilden mensen altijd Engels met me praten. Maar dat wou ik niet, ik wou Nederlands leren. Ik ben meteen naar school gegaan voor de taal. Mijn kinderen zijn 2-talig. Ik heb de Mexicaanse cultuur niet opgedrongen aan hen, maar ik zie wel dat ze fier zijn op hun roots. Toen ze klein waren maakten we samen tortillas of figuurtjes in papier-maché. Ik gaf de dingen door die ik leuk vind. Mijn familie woont nog allemaal in Mexico en we bezoeken elkaar af en toe. Ik heb ook zo veel geluk gehad met mijn schoonfamilie hier. Zij hebben me met open armen ontvangen. 

Samen kunnen we iets moois maken

Het beeld dat ik maak voor Atlas op het Plein is een menselijk figuur, noch man noch vrouw. De armen zijn gespreid, klaar voor een knuffel. Aan de handen hangen hartjes, omdat de figuur liefde wilt geven. Op het feest maken we de figuur samen af. Je kan zelf nog iets doen met het kunstwerk. Ik wil laten zien dat we samen iets moois kunnen maken en dat we daar trots op kunnen zijn. Ik ben Mexicaan, je denkt dan dat je niets gemeenschappelijks hebt met bijvoorbeeld een Afghaan. Maar ik kijk graag voetbal, ik maak kunst, ik ben papa van 2 kinderen. Er zijn veel dingen die ons verbinden als mens.
 

Bewonder het kunstwerk in de hal van Atlas