"We brengen mensen samen via dans, een taal die iedereen kent"

Wie is Bollylicious?

“We zijn begonnen als een groep jonge professionele dansers die een passie deelde voor Indische podiumkunsten. Het werd beschouwd als iets exotisch, niet als een professionele kunstvorm zoals ballet. We gebruiken Bollywood als aanknopingspunt voor het publiek, omdat Bollywood gekend is over heel de wereld en de meeste mensen het wel herkennen. Zo wekken we die eerste vonk van interesse. Ons publiek krijgt een hele waaier aan Bollywoodstijlen te zien, maar ook andere Indische dansstijlen. We geven een inleiding, zodat ze de context meekrijgen. We geven ook interactieve voorstellingen, waarbij we een dansdemonstratie doen en een korte choreografie aanleren. Dat gaan we trouwens ook doen op Atlas op het Plein. 

Iedereen heeft zijn eigen expertise in ons collectief. We hebben allemaal een andere achtergrond in danstraining en vullen elkaar goed aan. Daarnaast zijn we allemaal al vaak in India geweest voor research. Zo is Ayla indoloog en doet ze antropologisch onderzoek in Rajastan, waar ze samenwerkt met dansers en muzikanten.

Bollywood bestaat ook uit verschillende stijlen. We brengen vooral klassieke dansen en traditionele dansstijlen die we in India hebben geleerd. We gebruiken invloeden uit de klassieke Indische school en hedendaagse dans, en maken fusies met flamenco of andere dansen die mensen herkennen. En zo maken we echt ons eigen unieke product.

Ondertussen treden we ook regelmatig op in India. We hadden nooit verwacht dat zoiets zou gebeuren. De steun en erkenning die we krijgen uit de Indische gemeenschap is ongelofelijk. Iedereen danst daar. Als een nieuwe Bollywoodfilm gelanceerd wordt, komen eerst de dansclips uit en kent iedereen de moves al voor ze naar de cinema gaan.”
 

Culturele appropriatie

"Bollywooddans is grappig, een beetje gek, heel verhalend en doe je altijd met een glimlach. Dat kunnen we wel gebruiken als tegengewicht voor de negatieve dingen die je vaak rond je ziet. Maar we gaan de moeilijke dingen uit het leven ook niet uit de weg. Een thema waar we als collectief bij willen stilstaan is bijvoorbeeld culturele appropriatie. Het grote probleem is vooral dat mensen iets overnemen uit een cultuur die niet van hen is. Ze weten er niet veel over, voeren het niet op een respectvolle manier uit of gebruiken het verkeerd. Culturele appropriatie is juist wat we willen vermijden. We trainen hier al jaren voor, het is een levensstijl. Daarom is de erkenning die we krijgen uit de Indische gemeenschap zo mooi: zij weten hoeveel training en moeite het kost om dit onder de knie te krijgen. We dragen ook de juiste traditionele kledij, want je kan die dansen nu eenmaal niet overbrengen in een jeansbroek. We pretenderen niet om Indiërs te zijn. We maken juist een eigen product met allerlei invloeden, en we kunnen dat alleen maar doen omdat we ons zo verdiepen in alle technieken en stijlen.

Er is ook een dunne lijn tussen ‘cultuur’ en ‘podiumkunst’. Als een Zuid-Koreaanse pianist een stuk speelt van Mozart in de Koningin Elisabeth wedstrijd, stelt zich ook niemand de vraag of dat culturele appropriatie is. Het gaat puur over de uitvoering. We zijn het nog niet zo gewend om witte artiesten een podiumkunst te zien uitvoeren die niet Westers is. Die typisch Westerse kunsten worden dan vaak nog altijd hoger ingeschat, een kenmerk van structureel racisme. Podiumkunsten uit andere culturen moeten nog veel meer genormaliseerd worden. We willen mee deze kunst uit de niche halen.”