Ik ben Fahima. En dit is mijn droom.

Fahima: ‘Ik woon ondertussen 2 jaar in België. We waren thuis met 6: mama, papa, 2 broers, mijn zus en ik. In Afghanistan woonden we in een dorp waar geen school was voor meisjes. Thuis kon ik stiekem studeren dankzij de boeken van mijn broer. Mama moedigde me altijd aan om sterk en zelfstandig te worden.’

‘Toen mijn papa stierf, verhuisden we naar Kabul. Daar kon ik wel naar school gaan. Maar op mijn 14de vertrok mama en bleven we achter bij mijn oom. We waren zo ongerust, we wisten niet hoe het met haar ging. Onze oom was lief, maar hij was geen mama.’

De weg naar Europa

Na een maand krijgen de kinderen nieuws: mama zit in Europa. Ze wil haar kinderen laten overkomen om hen meer kansen te geven op een veiliger en beter leven. Ze dacht dat dit op 6 maanden zou lukken. Het werden 4 jaren. 

Fahima: ‘Mama zei dat we naar school moesten blijven gaan om ons sterker te maken. We leerden Engels, mama zei dat we dit konden gebruiken in Europa. Ze dacht aan onze toekomst. Als 18-jarige studeerde ik af aan de middelbare school in Kabul. Het kan er tot 8 maanden duren voor je je diploma krijgt. Maar ik heb het nooit gekregen, want we konden toen plots vertrekken naar België. Eindelijk mama terugzien.’

Fahima, haar broers en zus boekten een ticket, maar op de vooravond van corona werd de vlucht geannuleerd. Fahima: ‘Zoveel spanning en stress. Wat nu! We konden op het nippertje de laatste vlucht naar België boeken: die vertrok diezelfde avond. Geen tijd meer om in te pakken, alles achtergelaten. We vertrokken in de kleren die we aanhadden, dat was alles.’

‘Het was 15 maart 2020. We landden in Brussel. Daar was ze. Mama. We renden op haar af en wilden haar knuffelen, maar dat mocht niet. Handen ontsmetten, mondmaskers op. Het was zo emotioneel om haar weer te zien. Mama woonde bij een Afghaans gezin dat ons met lekker eten verwelkomde. We woonden bij hen in 1 kamer en deelden de keuken. Daar sliepen mama, mijn zus en ik. 1 jaar lang.’

Leren, leren, leren

Fahima startte meteen met een intensief taalbad bij Encora. Thuis was er geen internet of computer, dus maakte Fahima haar taken in de bibliotheek van de school. Ze haalde niveau 2.4 van Nederlands en kon in het 5de jaar secundair beginnen bij CVO Antwerpen. Ze ging voor boekhoudkundig assistent en volgde Algemene Administratieve Vorming. 6 dagen les per week. 

Fahima: ‘Op school leer ik grammatica en theorie, maar ook buiten de school zocht ik activiteiten om Nederlands te oefenen. Ik ging naar Open Inloop Taal van Atlas, waar je zonder afspraak langs kan komen. Je leert er wat je wil, op maat van je eigen interesses. Er is geen stress, geen oordeel en het is er rustig. Tijdens de schoolvakanties deed ik vrijwilligerswerk bij JES. Ik leerde veel mensen kennen, kon veel Nederlands praten. Tijdens de Ramadan maakten we voedselpakketten voor minderbedeelden. Na een tijdje mocht ik zelf nieuwe vrijwilligers begeleiden. Het was een warme, fijne sfeer met fantastische mensen.’

Kijken naar de toekomst

Net als heel wat andere inburgeraars ondervindt Fahima dat alle lessen, een nieuwe taal leren én je aanpassen aan een andere cultuur vermoeiend is. Het is veel, soms té veel. Fahima: ‘In juni 2023 studeer ik af aan de secundaire school. Soms denk ik eraan om met studeren te stoppen, het is altijd leren, leren, leren. Maar dan kijk ik naar het nieuws en zie ik de situatie in Afghanistan. Meisjes die geen kansen krijgen. Dan denk ik, ik móet verder studeren. Ik moet het doen voor hen. Zij hebben die kans niet, ik wel.’

‘Ik wil nuttig zijn en vrouwen ondersteunen. Het is mijn droom om als zakenvrouw iets te betekenen voor anderen, een voorbeeld te zijn. Ik zal een sterke vrouw worden. Ik leefde 4 jaar gescheiden van mijn mama en heb mijn plan moeten leren trekken. Mijn familie wil dat ik trouw, zo gaat dat in onze cultuur. Maar mijn droom is om eerst te studeren. Trouwen kan later. Als ik mijn doel heb bereikt, zal ik blij zijn. Het zal moeilijk zijn, ik weet nog niet wat er op mijn pad komt. Maar ik zal niet opgeven.’