“Eind 2018 zijn we na een lange reis vanuit Senegal aangekomen in België. We reisden door Mauritanië en Gambia om dan de gevaarlijke overtocht over zee te maken. In Senegal hadden mijn vrouw en ik familiale problemen omdat we niet dezelfde etnische achtergrond hebben. We wilden trouwen maar onze ouders waren het daar niet mee eens. De broers van mijn vrouw vielen me fysiek aan en bedreigden ons met de dood. We besloten te vluchten naar België omdat het een stabiel land is dat opkomt voor de mensenrechten. Als het van mij afhangt, keer ik nooit meer terug naar Senegal.”

3 jaar geleden kwamen jullie aan in België. Ondertussen kregen jullie al tweemaal de aanmaning om het land te verlaten. Hoe gaan jullie hiermee om?
“Het leven in het opvangcentrum samen met mijn vrouw en mijn dochtertje van 9 maanden oud is oké. Ik heb een goede band met de begeleiders hier. Zij zetten mij op het juiste spoor om iets te maken van mijn leven. Zodra ik de toestemming kreeg om te werken, ging ik onmiddellijk aan de slag bij verschillende bedrijven. Maar toen we ons eerste negatief advies kregen van het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CVGS), werd mijn arbeidsvergunning ingetrokken waardoor ik nu niet meer mag werken. 

Wat ik het moeilijkst vind, is het wachten op de resultaten van de asielprocedure. Bij het horen van het eerste negatieve advies hebben we een beroep gedaan op een advocaat. Even later lag mijn vrouw in het ziekenhuis met ons prematuur en ziek dochtertje. Toch krijgen we op datzelfde moment een tweede bevel om het land te verlaten. Ik was helemaal radeloos.  

Ondertussen hebben we de 9ter-procedure opgestart voor de medische zorgen van ons dochtertje. De dokters zeggen dat ons dochtertje te ziek is om terug te keren naar Senegal. Zij zou dat niet overleven. Naast die medische regularisatie wachten we ook nog op de 9bis-procedure, ook wel humanitaire regularisatie genoemd.”

Wat zou je in de toekomst graag doen van werk als je in België mag blijven? 
“In Senegal volgde ik een korte opleiding tot schrijnwerker en heb ik meerdere jaren in de bouwsector gewerkt als metselaar. Dat zou ik in België ook heel graag verderzetten. Samen met de VDAB zocht ik naar een geschikte opleiding. Of het nu metselen, schrijnwerkerij of elektriciteit is, maakt mij eigenlijk niet uit. Dat bevalt mij allemaal heel goed en zou ik ook heel graag willen doen in de toekomst.”

Hoe verlopen de Nederlandse lessen voor jou? 
“Mijn moedertaal is Wolof, maar ik spreek ook Frans. Zodra ik ben aangekomen in België, kon ik starten met Nederlandse les. Ondertussen begin ik echt gesprekken te voeren in het Nederlands met de begeleiders in het opvangcentrum. Nederlands is geen gemakkelijke taal om te leren, maar je moet het leren als je in Vlaanderen wil wonen. Ikzelf woon graag in Antwerpen en wil hier ook blijven wonen, dus ik blijf eraan werken om mijn Nederlands te verbeteren. Daarna wil ik ook Engels en andere talen leren. Het is wel moeilijk, maar je moet moeite blijven doen.”

Wat wil je nog kwijt?
“Ik zou graag willen dat mensen echt proberen te begrijpen hoe het is om vluchteling te zijn. Vluchteling zijn is niet gemakkelijk. We verlaten ons land op zoek naar een beter leven in België. We zijn geen slechte mensen.”

Jeeke Detavernier

Jeeke schreef dit artikels tijdens haar stage bij Atlas.

Noot van de redactie: Ondertussen kregen Lamine en zijn vrouw goed nieuws; een positief antwoord op hun procedure. De medische situatie van hun dochter heeft opvolging nodig die het thuisland niet kan bieden.