Jij woont ondertussen al een groot deel van je leven in Antwerpen. Voel jij je hier thuis?

"Natuurlijk mis ik Marokko. Ik heb daar gestudeerd, gewerkt en ben daar opgegroeid. Niemand vergeet zijn land, maar ik voel mij wel thuis in Antwerpen. Na 20 jaar in België te wonen, is het normaal dat ik België als mijn land beschouw. In de Handelsstraat vind ik altijd een stukje Marokko terug, als ik daar boodschappen doe of in de moskee ben.’

Een belangrijk thema binnen verschillende culturen is ‘haar’. Hoe ervaar jij dat als moslima?

"Als ik met andere vrouwen in een ruimte ben, dan kan ik mijn hoofddoek uitdoen. Bij mannen kan ik dat niet, maar wel bij mijn broer of nonkel bijvoorbeeld. Thuis draag ik geen hoofddoek en doe ik alles met mijn haar wat niet-moslima’s ook doen. Ik laat bijvoorbeeld mèches zetten of ik brush mijn haar ook. Het is niet omdat ik een hoofddoek draag, dat ik dat niet doe. 

Ik draag ook make-up. Ik doe hetzelfde als andere vrouwen. Het is gewoon omdat ik moslima ben en de islam mij vraagt om een hoofddoek te dragen. Vroeger was dat ook een onderdeel van het christendom."

Iedere cultuur heeft zijn eigen kleding, maar dat mag geen kloof zijn tussen mensen. Het is je menselijkheid, wat er in je hart zit, dat belangrijk is.

"Iedereen is vrij om te kiezen wat hij of zij wil doen en met wie hij of zij wil omgaan. Als ik mijn hoofddoek wil uitdoen, dan doe ik dat. Voor mij is dat vrijheid. Sommige mensen zien alleen de verschillen in culturen, maar dat vind ik jammer. We zijn allemaal mensen en we moeten communiceren met elkaar. We zijn allemaal mensen met een andere mentaliteit maar we blijven mensen."

Hoe moeten we volgens jou omgaan met culturele diversiteit? 

"Ik ben iemand die heel open is en dat vind ik ook belangrijk. Laat mensen leven in vrijheid zonder al te veel regels en controle. Iedereen moet elkaar respecteren en helpen zodat we conflicten of ruzies kunnen vermijden. Ik ben bijvoorbeeld zelf vrijwilliger bij Elegast, een hulpverleningsorganisatie die werkt rond maatschappelijke thema’s, en ook bij Damhof, een kweektuin die dient als ontmoetingsplaats voor buurtbewoners. Bij beide organisaties ben ik de enige Marokkaanse vrouw. Niemand heeft mij verplicht om vrijwilligerswerk te doen, maar ik wil dat doen omdat ik weet dat ik moet integreren en met mensen moet communiceren.

Zelf ben ik al vaak geconfronteerd geweest met racisme op de bus, op straat en zelfs door mijn buren. Ik woon in een sociale woning en regelmatig als het mooi weer is, zitten enkele vrouwen van mijn blok buiten op een bankje. Wanneer ik of iemand anders met een hoofddoek of lang kleed passeerde, hoorde ik dat zij slecht praatten over ons. Mijn eerste gedachte was om naar hen toe te gaan en ruzie te maken, maar uiteindelijk ben ik naar hen gegaan met Marokkaanse koffie en een plateau met zelfgemaakte Marokkaanse koekjes. 'Alsjeblieft, jullie zijn mijn buren en ik moet jullie respecteren in de hoop dat jullie mij ook respecteren. We zijn anders omdat we een andere nationaliteit, cultuur en religie hebben, maar de islam vraagt ons om iedereen te respecteren’. Dat heb ik toen gezegd. Vanaf toen zijn zij altijd vriendelijk tegen mij. 

In plaats van in conflict te gaan met hen heb ik geprobeerd het probleem op te lossen op mijn manier. Eten kan heel verbindend werken."

Eline Roels & Jeeke Detavernier

Eline en Jeeke schreven dit artikel tijdens hun stage.

Deze reeks is geschreven voor Dag van de Culturele Diversiteit op 21 mei. Antwerpen telt meer dan 170 verschillende nationaliteiten, en dus nog meer culturen en gewoontes. Wat betekent cultuur voor je identiteit? En hoe kan je verschillende culturen combineren met elkaar?